The Doll House: η επούλωση ενός παιδικού τραύματος

Αυτή είναι η ιστορία ενός ακριβού παιχνιδιού, που έμελλε να περιμένει 27 χρόνια σε μια αποθήκη, ώσπου βρήκε επιτέλους τη θέση που του αξίζει! Σχετικά με το διαζύγιο, όχι το συγκεκριμένο, αλλά γενικά, μπορείς να ακούσεις το podcast Μια ΚαθώςΔενΠρέπει Κόρη S2Ep9 εδώ: http://bit.ly/3CRHg1G

Θα έλεγε κανείς ότι ήμουν ένα αρκετά ντροπαλό παιδί Δημοτικού, δεν δημιουργούσα προβλήματα ούτε στους γονείς μου, ούτε στο σχολείο μου. Μεγάλωνα χωρίς αδελφάκι κι ήμουν μαθημένη να παίζω με τις ώρες μόνη μου στο δωμάτιό μου, ήσυχα, με τις εκατομμύρια Barbie μου. Ήταν 1997, η χρονιά που έμελλε να αλλάξει η ζωή μου.

Εκείνα τα χρόνια, είχα δύο καλές φίλες από το προνήπιο, την Πένυ και τη Νιόβη. Ήμασταν μια αχώριστη τριάδα, παρότι στο Δημοτικό πλέον, φοιτούσαμε σε διαφορετικά σχολεία. Ήταν το αποκούμπι μου, οι εξωσχολικές μου φίλες, η παρηγοριά μου όταν στο νέο μου σχολείο δυσκολευόμουν να κάνω κοντινές, νέες φίλες. Καμία τραγωδία μέχρι τώρα, μη βιάζεστε.

Εκείνα τα Χριστούγεννα της Δ’ Δημοτικού λοιπόν, βγήκαμε για τα κάλαντα, με την Πένυ και τη Νιόβη. Οι δύο από τις τρεις είχαμε έναν ξεκάθαρο στόχο: Να αγοράσουμε με τα λεφτά από τα κάλαντα, την πολυπόθητη βίλα της Barbie. Ήμασταν πολύ οργανωμένες και ξεκινήσαμε από πολύ νωρίς το πρωί. Δεν αφήσαμε σπίτι για σπίτι και μετακινηθήκαμε χάρη στη μαμά της Πένυς και σε άλλες γειτονιές. Μπήκαμε σε σπίτια αγνώστων, αλλά και σε όλα τα σπίτια γνωστών, θειάδων και λοιπών που πιθανολογούσαμε ότι θα μας έδιναν κατιτίς καλύτερο από λίγες δραχμούλες. Η βίλα της Barbie κόστιζε περίπου 40 χιλιάδες δραχμές (αν θυμάμαι καλά), ήταν επένδυση. Ξέρετε, εσείς οι νεότεροι που σοκαριστήκατε ήδη με τη λέξη «δραχμές», εκείνα τα χρόνια, όταν πήγαινες Τετάρτη δημοτικού, έπαιζες ακόμα με παιχνίδια. Ξέρω, σας ακούγεται τραβηγμένο, αλλά ήταν το φυσιολογικό για εμάς! Πάμε παρακάτω…

Με λίγη βοήθεια από παππούδες και γιαγιάδες και με τα λεφτά από τα κάλαντα, στο τέλος της ημέρας μέτρησα τα λεφτά μου και πέταξα από τη χαρά μου όταν διαπίστωσα, πως τώρα έχω τα χρήματα για τη βίλα της Barbie. Ζήτησα από τη μητέρα μου να με πάει αμέσως στο Jumbo για να την αγοράσω. «Είσαι σίγουρη ότι θέλεις να το πάρεις; Είναι όλα σου τα λεφτά», με ρώτησε. Πώς να μην είμαι σίγουρη, το ονειρευόμουν τόσο καιρό. Η βίλα της Barbie – το συγκεκριμένο μοντέλο – κυκλοφόρησε το 1995. Φαντάζομαι ότι την είχα δει σε διαφημίσεις λίγο αργότερα και είχε γίνει ο σκοπός της ζωής μου.

Το όνειρο έγινε πραγματικότητα και πλέον, ο πρωταγωνιστής του παιδικού μου δωματίου ήταν η διώροφη, πανέμορφη βίλα με το ασανσέρ, το νιπτήρα που γίνεται μπανιέρα, τις εκπληκτικές λεπτομέρειες στο μπαλκόνι, με γραμματοκιβώτιο, ντουλάπες και βιβλιοθήκη, το εντοιχισμένο καναπεδάκι, τα φανταστικά διακοσμητικά αυτοκόλλητα, το πιο υπέροχο κουκλόσπιτο που είχα δει ποτέ. Ένιωσα υπέροχα που είχα καταφέρει κάτι τόσο μεγάλο με δικά μου χρήματα!

Την ίδια χρονιά, λίγο μετά το Πάσχα, οι γονείς μου μού ανακοίνωσαν ότι χωρίζουν και κάποιους μήνες μετά, αποφάσισα να δώσω όλα μου τα παιχνίδια σε κάτι μικρότερές μου ξαδέλφες. Δεν κράτησα ούτε μια από τις Barbie μου, παρά μόνο το κουκλόσπιτο. Έμεινε στην αποθήκη, μάλλον κάτι που η μαμά μου αποφάσισε για εμένα. Το ανακάλυψα όταν πλέον μετακόμισα σε δικό μου σπίτι και μου το παρέδωσε να το πάρω πλέον στη δική μου αποθήκη. Ήξερα πάντα ότι κάπου είναι, αλλά δεν του είχα δώσει σημασία μέχρι εκείνη τη στιγμή. Αποφάσισα να το κρατήσω, σε περίπτωση που κάνω κάποτε, στο μακρινό μέλλον παιδί και είναι κορίτσι, ώστε να παίζει εκείνο με τις κούκλες του. Η αλήθεια είναι ότι δεν το είχα εξαντλήσει, δεν το είχα χορτάσει, κάπως η παιδικότητα έφυγε λίγο νωρίτερα από μέσα μου εκείνα τα χρόνια, όπως έφυγαν η Πένυ και η Νιόβη από τη ζωή μου. Ξέρετε, όταν συμβαίνει ένα διαζύγιο, γίνονται πολλοί χωρισμοί όχι μόνο ένας. Γίνονται καυγάδες και παρεξηγήσεις, φίλοι και γνωστοί απομακρύνονται, και κάπως, μια παράπλευρη απώλεια του διαζυγίου, ήταν για εμένα οι παιδικές μου φίλες. Μαζί με αυτές, έχασα κάθε ενδιαφέρον για το κουκλόσπιτο – και εννοείται ότι η ντροπαλή μικρή Αλεξία έγινε σκυθρωπή και πολύ πιο κλειστή σε νέους φίλους, κάτι που πήρε πολλά χρόνια για να αλλάξει.

Εχθές λοιπόν, καθώς οι κόρες μου (3 και 5 ετών) έπαιζαν πολύ όμορφα μεταξύ τους, σκέφτηκα πως ήρθε η στιγμή! Γιατί να περιμένω κι άλλο; Αν δεν προλάβουν να το χορτάσουν; Στη σημερινή εποχή, μαθαίνουν γράμματα και αριθμούς από το προνήπιο, σιγά μην παίζουν με κούκλες στην Τετάρτη Δημοτικού!

Μπούκαρα στην αποθήκη. Το κουκλόσπιτο ήταν κυριολεκτικά θαμμένο και καταχωνιασμένο κάτω από πολλά άλλα πράγματα, ουσιαστικά έπρεπε να βγουν όλα έξω για να καταφέρω να το ξεθάψω! Ήταν σκονισμένη, σε κακό χάλι. Ο τελευταίος ένοικος της βίλας μου, ήταν μια νεκρή πλέον, κατσαρίδα. Το καθάρισα και το εμφάνισα στις κόρες μου, που κυριολεκτικά ξετρελάθηκαν μόλις το αντίκρισαν! Μιλάμε για κομψοτέχνημα, καμία σχέση με τα τωρινά κουκλόσπιτα που βρίσκεις στο εμπόριο! Ξεκίνησαν αμέσως να παίζουν με ενθουσιασμό, μέχρι αργά τη νύχτα και πριν κοιμηθούν, συμφώνησαν ότι μόλις ξυπνήσουν το πρωί, θα συνεχίσουν το παιχνίδι τους. Αγνή ευτυχία.

Για εμένα, δεν υπήρξαν δάκρυα συγκίνησης, με ενδιέφερε περισσότερο να τους το διακοσμήσω και να τις βοηθήσω να βρουν τρόπους να το παίξουν, να παίξω μαζί τους, να τους πω πόσο χαρούμενη ήμουν κάποτε όταν το απέκτησα, πόσο περήφανη που το είχα αγοράσει μόνη μου… Κι αυτά είναι λίγο-πολύ αυτά που χρειάζεται να ξέρουν. Εγώ μέσα μου όμως, ξέρω πόσο μεγάλη στιγμή ήταν για εμένα, όχι μόνο να παραδώσω ένα παλιό παιχνίδι, αλλά το συγκεκριμένο κουκλόσπιτο που κάποτε ήταν το όνειρο της ζωής μου. Ένα πολύ συγκεκριμένο παιχνίδι που αδικήθηκε! Κατάλαβα πλέον, πως τα παιδικά τραύματα επουλώνονται με κόπο και σε βάθος χρόνου, ακόμη κι αν τα έχεις αγνοήσει για τόσο πολύ καιρό. Μέσα από το ρόλο του γονέα, έχουμε πάντα μια δεύτερη ευκαιρία να φροντίσουμε τον νεότερο εαυτό μας, εκείνο το παιδάκι που ήμασταν κάποτε. Στη μικρή Αλεξία λοιπόν, κράτησα την υπόσχεσή μου. Το κουκλόσπιτο εκπλήρωσε το σκοπό του! Βρήκε το χώρο του σε ένα άλλο παιδικό δωμάτιο, νέες Barbie θα κοιμηθούν, θα πλυθούν, θα μαλώσουν, θα ερωτευτούν, θα το γεμίσουν ιστορίες βγαλμένες από τον συναρπαστικό κόσμο της φαντασίας των παιδιών. Κάπου μέσα σε αυτά, θα είμαι κι εγώ εκεί να παρακολουθώ και να απολαμβάνω το παιχνίδι, χωρίς να το θέλω, να συνδέομαι με τη μικρή Αλεξία και να επουλώνω το τραύμα…

Η πιο δύσκολη για εμένα παραδοχή όμως είναι, πως το αληθινό τραύμα, δεν αφορούσε ποτέ το κουκλόσπιτο. Δεν ήταν η πλαστική υπερθέαμα- βίλα. Ήταν η Πένυ και η Νιόβη.