Reunion: Μια νύχτα στο σχολείο…

Πως θα ήσουν αν μπορούσες να αφαιρέσεις από την προσωπικότητά σου όλες τις εμπειρίες των τελευταίων 20 ετών; Θα γινόσουν ξανά έφηβος; Μπορείς να θυμηθείς ποιος ήσουν πριν από όλα αυτά; Πριν πληγωθείς, πριν πενθήσεις, πριν σπουδάσεις, πριν εργαστείς, πριν καν οδηγήσεις; Όταν νόμιζες πως ο κόσμος θα τελειώσει επειδή έγινες ρεζίλι στο Γυμνάσιο; ({ήχος από τούμπα και χειροκροτήματα}). Όταν πίστευες ότι δεν θα ξαναγαπήσεις ({εκκωφαντικό γέλιο}). Δεν θα άλλαζα τίποτα, όχι επειδή δεν έκανα λάθη, απλά επειδή δεν θα ρίσκαρα να άλλαζε η ροή της ιστορίας μου και να μην είχα όσα έχω σήμερα. Κυρίως αναφέρομαι στην οικογένειά μου…

Ωστόσο, θα ήθελα πολύ να είμαι ο Άλμπους Ντάμπλντορ και να μπορώ να ξεδιαλέξω σαν φωσφοριζέ μύξα, μεμονωμένες αναμνήσεις, και να τις παίξω ξανά από την αρχή σαν παρατηρητής… Έτσι για να θυμηθώ καλύτερα, να παρατηρήσω κάτι που μου ξέφυγε και βασικά να κάνω μια κριτική με όσα πλέον γνωρίζω. Δεν θα το μάθουμε ποτέ… Αλλά αυτό ήταν η εισαγωγή για να σας πω, ότι έγινε ένα μεγάλο reunion του σχολείου και ποιος θα το πίστευε, ότι θα πάω με τόση όρεξη και ότι θα φύγω τόσο συγκινημένη. ([Άννα Βίσση, Τα μαθητικά τα χρόνια)}.

Το δόλωμα ήταν το ίδιο το σχολείο ως τόπος διεξαγωγής. Ήθελα πολύ να ξαναβρεθώ στο χώρο, πιστεύοντας ότι τα ντουβάρια θα μου μιλούσαν, θα μου θύμιζαν ιστορίες και συναισθήματα που είχα ξεχάσει.

 Ένα. Η πρώτη κερκίδα στο γήπεδο ποδοσφαίρου. Ακατάλληλος  δημόσιος χώρος για κλάματα, αλλά το είχα αφήσει να συμβεί τουλάχιστον 2 φορές. Αν ήταν βιβλίο θα το έλεγαν «Σε αυτή την κερκίκδα έκατσα κι έκλαψα».

Δύο. Ο 1ος διάδρομος αριστερά. Η πρώτη μέρα στο σχολείο, Γ’ Δημοτικού, χαμένη μέσα στο τεράστιο κτίριο, πολύ εντυπωσιασμένη ωστόσο. Οι λουκουμάδες με ζάχαρη ήταν οι νοστιμότεροι σε όλο το σύμπαν. Φοβόμουν μη χαθώ!

Τρία. Τα σκαλιά από το αίθριο προς το Γυμνάσιο, πρώτη ημέρα α’ γυμνασίου, διασχίζω την αυλή και βλέπω ένα κοντό αγόρι με πολύ φαρδύ παντελόνι να περπατά σε ρυθμό hiphop, καινούργιος μαθητής, έτος 1999. Γράφτηκαν 10 τόμοι για αυτόν τα επόμενα χρόνια ({fail comedy})

Τέσσερα. Έξω από το εστιατόριο και η Μυρτώ να λέει «σήμερα έχουμε τίποτα με μπόλικο καθόλου», θα ήταν η ημέρα του σπανακόρυζου. Ωστόσο ήταν trend να βάζουμε αλάτι στη φέτα του ψωμιού που η γιαγιά μου δεν πίστευε ότι ήταν όσο νόστιμη της περιγράφω και με έβαλε να της φέρω μια στο σπίτι να δοκιμάσει!

Πέντε, τα σκαλιά της αυλής, εκεί που λέχθηκαν όλα τα μυστικά και τελικά έκανε ηχώ και μάλλον τα μυστικά τα άκουγε και ο κύριος από το Εργαστήρι Χημείας – ο ίδιος που κέρδισε το Λόττο κι όμως, συνέχισε να έρχεται με ταπεινότητα και τρύπια σαμπό στο Εργαστήριο.

Έξι, στην άκρη της αυλής του Λυκείου μια ιπτάμενη μπουγάτσα εκτοξεύεται πάνω στη Μαρία. Δεν γνωρίζω το λόγο, υποπτεύομαι κάποιο ερωτικό καυγαδάκι. Ήταν η Μαρία που δεν τη λένε έτσι όντως, αλλά είχε βγει από τις πρώτες «playmate» σε αυτοσχέδιο διαγωνισμό ομορφιάς από τα αγόρια του Λυκείου. Δεν το μάθατε από εμένα

Επτά, τρέχουμε προς τα σχολικά, τελευταία ημέρα πριν τα Χριστούγεννα, δεν κάνει κρύο, δεν φοράμε μπουφάν, εκείνη τη χρονιά θα ήθελα να μην κλείσει το σχολείο ούτε μια ημέρα.  

Ας μην τα απαριθμήσω, άλλωστε για όλους μας υπάρχουν πάρα πολλές τέτοιες αναμνήσεις.  

Τα ντουβάρια που λέτε… Οι υφές, τα χρώματα, οι μυρωδιές και ο ήχος του κουδουνιού. Όλα μαζί συνθέτουν μια καλά κρυμμένη ομπρέλα αναμνήσεων, μιας σημαντικής δεκαετίας της ζωής που φαινομενικά αφήσαμε πίσω, όμως πάνω της χτίστηκαν οι επόμενες δεκαετίες. Την έκρυψαν, την επικάλυψαν, τη σκέπασαν… Όμως είναι εκεί, είναι η βάση όλων των άλλων!

Ανάμεσα στους μαθητές από όλες τις χρονιές αποφοίτησης, αναγνωρίζω μια influencer. Μου κάνει εντύπωση πόσο αμήχανα στέκεται, σαν να μη θέλει να είναι εκεί, ενώ στα social εμφανίζεται τόσο χαλαρή και έξω-καρδιά. Να μια απόδειξη πως όσα βλέπουμε στο instagram απέχουν από την πραγματικότητα! ([wow! Surprise!])

 Με πλησιάζει ένας συμμαθητής, που δεν έχουμε μιλήσει ποτέ ξανά στη ζωή μας, ενώ παίζει να ήμασταν και στο ίδιο τμήμα σε κάποια φάση. Τώρα έχουμε οικειότητα να ρωτήσουμε ο ένας τα νέα του άλλου λες και είχαμε και παλιά, αλλά σε κανέναν μας δεν φαίνεται αμήχανο ή παράξενο.  Όσοι είναι ενεργοί στα Social Media είναι σαν να γνωρίζονται καλύτερα με το πέρασμα των ετών κι ας μην έκαναν παρέα στο σχολείο. Όλο και κάποια ευχή θα έχουμε ανταλλάξει, όλο και κάπου θα έχουμε ξαναβρεθεί. Προσωπικά ξαφνιάστηκα πολύ που υπήρχαν άτομα που ήξεραν για εμένα από ετούτο εδώ το ταπεινό blog (πολύ με κολακεύετε να ξέρετε!) ({ζητωκραυγές τύπου πήρα Όσκαρ}).

 Και τέλος, υπάρχουν κι αυτοί που δεν ήρθαν και σπάνια μαθαίνουμε νέα τους ούτως ή άλλως… και κάποτε, θα περίμενα ότι θα ήμουν μια από αυτούς… Διότι ήμουν μια από εκείνους που έριξαν μαύρη πέτρα πίσω τους, που είχα να θυμάμαι μόνο ενοχλητικές στιγμές, που ένιωθα ότι εντός των τειχών του σχολείου δεν μπορούσα να είμαι ο εαυτός μου και μου πήρε σχεδόν 20 χρόνια να καταλάβω ότι μόνη μου έβαζα αυτόν τον περιορισμό. Μάλλον. Μάλλον έκανα λάθος, μάλλον είχα τη δική μου θέση στο σχολείο αυτό και ανάμεσα στους συμμαθητές μου και ευτυχώς δεν έχασα το reunion για μια τέτοια χαζή ανασφάλεια.

Τέλος, αν αναρωτιέστε για το αγόρι του 1999 με το φαρδύ παντελόνι, θα ήταν ίσως ο μόνος που αν συναντούσα θα ξαφνιαζόμουν, εννοείται ευχάριστα. Αλλά είναι από εκείνα τα άτομα που έριξαν εντελώς μαύρη πέτρα πίσω τους και τα ίχνη τους χάθηκαν στο πέρασμα των χρόνων… και που μάλλον κανείς δεν έχει νέα του… Αλλά να ξέρετε ότι είναι καλά. Γιατί η Αλεξία ξέρει! ([ήχος έκπληξης και μυστηρίου}). Δεν θα ερχόταν ούτως ή άλλως.

Υ.Γ. Η νύχτα στο σχολείο θα ανέβει και στο podcast με ομώνυμο τίτλο επεισοδίου αλλά διαφοροποιημένο περιεχόμενο και εντελώς άλλα ηχητικά εφέ  Δευτέρ 3/6/24 ώρα 20:00