"Ένα ίσον κανένα" & How i do it

Είναι τόσο κλισέ που είμαι σίγουρη ότι θα έχετε ήδη διαβάσει πολλές φορές για αυτά τα δύο θέματα, σε διάφορα μαμαδομπλόγκς. Αλλά δεν θα έχετε διαβάσει ίσως αυτό: Δύο συν ένα, μείων ένα, συν ένα, ίσον τρία.

Οι άνθρωποι που έχουν το κατοικίδιό τους σαν παιδί, πριν αποκτήσουν παιδί θα με καταλάβουν καλύτερα. Είχα σχεδόν από πάντα την ευθύνη ενός πλάσματος που με είχε απόλυτη ανάγκη. Που έπρεπε μετά τη δουλειά να γυρίσω σπίτι πριν πάω οπουδήποτε αλλού, προκειμένου να κάνει τη βόλτα του και να φάει. Έπρεπε να το υπολογίζω πάντα στις διακοπές ή αν δεν μπορούσα να το πάρω μαζί, να προνοώ για τη φιλοξενία του. Και επειδή το αγαπούσα και με ενδιέφερε πολύ, αφιέρωνα χρόνο, πέρα από τις "ανάγκες". Όσον αφορά στα basics, έπρεπε να το πηγαίνω τακτικά στον γιατρό του, να φροντίζω για το μπάνιο του, τα φάρμακά του, την καλοπέρασή του. Κι αυτό το πλάσμα, ήταν ο κύριος Τζέρι, το Μαλτεζάκι που απέκτησα όταν ήμουν 18 χρονών. Εννέα χρόνια μετά, ήρθε στη ζωή μας και η Ίντι και έπρεπε να τη φροντίζω εξίσου καλά. Ο κύριος Τζέρι γέρασε και η φροντίδα του ήταν ακόμη πιο απαιτητική, ειδικά τα τελευταία 2 χρόνια της ζωής του, που συνέπεσαν με τη γέννηση της κόρης μου. Έτσι, βρέθηκα να έχω την αποκλειστική φροντίδα 3 πλασμάτων. Να μάθω να συνυπάρχουνε όλα μαζί, να μπαίνουνε στο αυτοκίνητο όλοι μαζί, να τρώνε όλοι, να παίζουν όλοι, το καθένα να έχει το δικό του χώρο στη ζωή μου, τη δική του προσοχή και αγάπη από εμένα. Με λίγα λόγια, έχω εκπαιδευτεί από πολύ μικρή στη φροντίδα, στην ευθύνη και στο πρόγραμμα, και αυτό με βοήθησε πολύ όταν απέκτησα παιδί, να έχω πρόγραμμα και να κάνω πολύ φυσικά κάποιες ρουτίνες, χωρίς να αισθάνομαι ότι καταπιέζομαι.

Ναι, πολλές φορές σκέφτηκα ότι μετά τη δουλειά ήθελα να πάω βόλτες, για καφέδες και ποτάρες, ή να φύγω σε ένα αυθόρμητο weekend, ή να μη γυρίσω σπίτι και να ξενοκοιμηθώ! Κάποιοι μου έλεγαν ότι είναι "σκλαβιά", αλλά για εμένα ήταν τρόπος ζωής.

Τελικά ισχύει το "ένα ίσον κανένα"; Πολλές μαμάδες δυσκολεύονται τόσο με το πρώτο παιδί, που αναβάλλουν ή ματαιώνουν τελείως τα σχέδια για 2ο παιδί. Δεν θα σας πω ψέματα, εν μέρει ισχύει. Είναι διαφορετικό να βάζεις ένα παιδί στο καθισματάκι του αυτοκινήτου, διαφορετικό να βάζεις δύο. Ο χρόνος που χρειάζεται για να ετοιμαστείς να βγεις από το σπίτι και να πας κάπου είναι μικρότερος, από να ετοιμάζεις δύο (πάνες, μπιμπερό, να ντυθούν, να χτενιστούν, να έχεις προνοήσει για ατυχήματα, δεύτερη αλλαξιά, νερό, σνακ κλπ). Είναι διαφορετικό να πρέπει να φορτώσεις απλά ένα καρότσι, από το να καταστρώσεις σχέδιο με πιο συνδυασμό καροτσιών θα βγεις βόλτα (το ένα στον μάρσιπο, το άλλο στο καρότσι βόλτας ή το ένα στο καρότσι και το άλλο στο αποσπώμενο πατίνι κλπ). Είναι αλλιώς να έχεις άπλετο χρόνο να διαβάσεις τρία ή τέσσερα παραμύθια μέχρι να κοιμηθεί το παιδί σου, ή να πρέπει να έχεις ορισμένο χρόνο για να κάνεις και τα δύο να κοιμηθούν. Δεν συζητώ για τη σπαζοκεφαλιά ποιο θα κάνει πρώτο μπάνιο ή σε ποιο πρέπει να πρωτοτρέξεις όταν κλαίνε και γκρινιάζουν ταυτόχρονα! Επίσης, είναι διαφορετικό για μια γιαγιά να σου κρατήσει ένα παιδί, πιο περίπλοκο να κρατήσει δύο (εδώ οι γονείς δυσκολεύονται ώρες ώρες, πόσο μάλλον ένας άλλος φροντιστής). Να πας στον παιδίατρο με δύο παιδιά, χωρίς να μετατρέψεις το ιατρείο στο Κλουβί με τις Τρελές. Ή να "πεταχτείς" στο σούπερ μάρκετ με τα παιδιά! Να μπεις σε ένα δοκιμαστήριο με ένα ή με δύο παιδιά... Να πας στην παιδική χαρά και να τρέχουν το ένα προς την Ανατολή και το άλλο προς τη Δύση... Και φυσικά, να πληρώνεις σχολείο ή νταντά για 2!

Φυσικά έχει σχέση και η διαφορά ηλικίας που έχουν τα παιδιά μεταξύ τους, παρότι, όσο κοντά ή μακριά κι αν είναι, στην αρχή οι ανάγκες τους θα είναι διαφορετικές και θα πρέπει να τις ικανοποιήσεις όλες. Είμαι σίγουρη ότι είναι πολύ απαιτητικό να έχεις ένα παιδί και πολύ άδικο να λέμε "ένα ίσον κανένα". Αλλά τώρα ξέρω τι εννοούν όταν το λένε αυτό!

How I do it?

Κυρίως ασχολούμαι με τη μεγάλη, γιατί έτσι "χτίζω" το μετά της μικρής. Κρατάω τη μεγάλη ευχαριστημένη, τη βάζω να συμμετέχει, προσπαθώ να μη ζηλεύει και τη συμβουλεύομαι πως να γίνω καλύτερη μαμά...

- Πρωινή ρουτίνα

Ξυπνάω με το πρώτο γεύμα του μωρού κατά τις 7:00. Αλλάζει πάνα, βάζει ρούχα, τρώει και μετά ετοιμάζομαι. Αν προλάβω πίνω κι έναν καφέ ενώ το κρατάω αγκαλιά. Η τσάντα της μεγάλης είναι έτοιμη από το βράδυ - αν έχω πολλά να κουβαλήσω, ανεβάζω τα πράγματα στο αυτοκίνητο για να έχω ελεύθερα χέρια. Βάζω το μωρό στο ριλάξ να παίζει και πάω να ξυπνήσω τη μεγάλη. Πίνει γάλα, βάζει ρούχα, παίζει λίγο μέχρι να κλείσω το σπίτι και να στρώσω τα κρεβάτια και φύγαμε για σχολείο όλες μαζί!

Στο μωρό αρέσει να μας παρακολουθεί κι έτσι κάθεται ήρεμο, κυρίως αν βλέπει ή ακούει την αδερφή της.

- Επιβίβαση/Αποβίβαση από το αυτοκίνητο

Όταν είμαστε σε ασφαλές μέρος, όπως το γκαράζ του σπιτιού, βάζω πρώτα το μωρό. Σε μέτρια επικινδυνότητα, βάζω το μωρό πρόχειρα στο αυγό και δίνω μια ασχολία/ευθύνη στη μεγάλη για να περιμένει δίπλα μου, πχ να κρατάει το κινητό ή τα γυαλιά μου "για να με βοηθήσει". Γενικά το κάνω αυτό, να της δίνω κάποια μικρή ευθύνη, της αρέσει πολύ να βοηθάει και παίρνει το ρόλο της στα σοβαρά (θα σας πω κι άλλα παραδείγματα). Σε επικίνδυνα σημεία παρκαρίσματος βάζω πάντα πρώτα τη μεγάλη μέσα στο αμάξι για να μη μου φύγει από πουθενά.

Στην επιβίβαση από βόλτα, βάζω πάντα πρώτα τη μεγάλη γιατί η μικρή είναι αδύνατο να φύγει από το καρότσι κλπ. Αντίστοιχα στην αποβίβαση, στήνω καρότσι, βάζω τσάντες, μωρό, τα πάντα όλα και τελευταία η μεγάλη, για να μη φύγει τρέχοντας από πουθενά.

Με όποια σειρά κι αν γίνουν, μπορεί να βολεύει να μπουν αρχικά στα γρήγορα στη θέση τους, για την ασφάλειά τους και μετά με την ησυχία μου να τις δέσω με τη ζώνη τους.

- Συνδυασμός καροτσιών

Αν θέλω να περπατήσω αρκετή ώρα, ή να κάτσω για καφέ, θα προτιμήσω το μωρό σε καρότσι και τη μεγάλη στο αποσπώμενο πατίνι που δένει πάνω στο καρότσι. (giordani, από prenatal)

Αν πηγαίνω στις κούνιες, βάζω το μωρό στο μάρσιπο και τη μεγάλη στο καρότσι βόλτας. Όταν φτάσουμε κούνιες η μεγάλη παίζει και μπορώ να ξεκουράσω τη μέση μου βάζοντας το μωρό στο καρότσι για να κοιμηθεί (η πλάτη κατεβαίνει, είναι πανάλαφρο και επίσης κλείνει με ένα χέρι και γίνεται σαν τσαντούλα).

- Βραδινή ρουτίνα

Δεν είναι κάθε βράδυ το ίδιο, αλλά συνήθως συμβαίνουν αυτά:

Καταρχήν το έχω τάμα να κάνουν και οι 2 μπάνιο κάθε βράδυ, γιατί έχω στήσει γύρω από αυτό τη διαδικασία του ύπνου. Μπάνιο, μασάζ (για το μωρό), γάλα, παραμύθι (για τη μεγάλη), ύπνος. Το μωρό δεν έχει σταθεροποιήσει ακόμη τα γεύματα, αλλά συνήθως θα κάνει μπάνιο πρώτο. Εκείνη την ώρα, η μεγάλη τρώει μόνη της το βραδινό της, βλέποντας λίγο Πέππα. Αν έχω βοήθεια (πχ τη μαμά μου ή τον άντρα μου), τρώνε μαζί και παίζουν. Γενικά, το ότι ξέρει να τρώει μόνη της, είναι τεράστια βοήθεια. Το μωρό κάνει μασάζ για τους κολικούς, βάζει φορμάκι και υπνόσακο, πίνει γάλα και μπαίνει στην κούνια του. (Στην κούνια για ύπνο μπαίνει ΜΟΝΟ το βράδυ. Μέσα στην ημέρα μπορεί να κοιμηθεί στο ριλάξ, στο καρότσι, πάνω μου, οπουδήποτε αλλού. Αλλά η κούνια είναι μόνο για τον βραδινό ύπνο, ώστε να ξεχωρίζει σιγά σιγά τι σημαίνει ΝΥΧΤΑ). Και στα δύο παιδιά έκανα το ίδιο και κοιμήθηκαν πολλές ώρες συνεχόμενες από πολύ μικρά (4-5 μηνών από 7 έως 9 ώρες).

Η μεγάλη κάνει μπάνιο μόνη της με επιτήρηση και με χιλιάδες παπάκια, είδη ψαρέματος και άλλα παιχνίδια του νερού. Μετά βάζουμε κρέμες, πιτζάμες, κάνουμε ορό και πλένει τα δόντια της. Συνήθως διαβάζουμε δύο παραμύθια, ένα μικρό κι ένα μεγάλο. Κάθομαι δίπλα στο κρεβάτι της σε μαξιλάρες διαβάζοντας πολύ παραστατικά και κάνοντας όλες τις φωνές που μπορείς να φανταστείς, κι εκείνη πίνει το γάλα της που το κρατάει μόνη της. Αν δεν έχει νυστάξει αρκετά και γκρινιάζει ή ζητάει κι άλλο, της λέω ότι θα κάνουμε συμφωνία. Λέμε ένα τραγουδάκι και μετά θα κοιμηθεί. Αν δεν πιάσει ούτε αυτό (καμιά φορά από την υπερένταση δεν κοιμάται με τίποτα), κάνουμε μια ακόμη συμφωνία. Της λέω ότι θα την αφήσω να παίξει "λίγο ακόμα" και μετά θα κοιμηθεί. Παίζει μέσα στο κρεβάτι της με τα κουκλάκια της και συνήθως αποκοιμιέται μόνη της, ή πηγαίνω πράγματι μετά από λίγο και της λέω "τώρα νάνι". Γυρίζει στο πλάι και κλείνει ματάκια να κοιμηθεί. Το φως κλείνει μόνο όταν έχει αποκοιμηθεί τελείως και στο διάδρομο έχουμε πάντα φωτάκι νυχτός, γιατί αν ξυπνήσει και δει σκοτάδια φωνάζει. Γενικά όμως, αν ξυπνήσει κοιμάται ξανά και αν είναι πρωί μπορεί να μιλάει στα παιχνίδια της αλλά δεν βγαίνει από το δωμάτιό της, περιμένει να πάω.

Πάντα πριν βγω από το δωμάτιό της λέμε καληνύχτα και ότι θα τα πούμε το πρωί, με τα ίδια λόγια. Δεν ξέρω αν βοηθάει αλλά το έχω στάνταρ.

- Αρμοδιότητες, αυτονόμηση, επιλογές

Η αυτονομία της ξεκίνησε με το φαγητό. Τρώει μόνη της σχεδόν από την αρχή και δείχνει υπερήφανη που τα καταφέρνει. Θέλει να χρησιμοποιεί και πιρούνι και να σκουπίζεται με τη χαρτοπετσέτα. Κάποιες φορές ζητάει να "τη βοηθήσω" ή να της δώσω εγώ (είναι μιας μορφής ζήλια ίσως, γιατί πριν την αδερφή της δεν το ζητούσε). Όταν το ζητήσει, φυσικά την ταίζω. Έχει τύχει να ταίζω με το ένα χέρι και να δίνω μπιμπερό με το άλλο. Όλα γίνονται!

Και τα δύο παιδιά κοιμούνται με ευκολία στα δωμάτιά τους από την πρώτη μέρα. Αν τύχει να υπάρξει αναστάτωση μέσα στη νύχτα, πηγαίνω εγώ στο δωμάτιό τους. Στο δικό μου κρεβάτι θα τα φέρω μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις, αλλά γενικά, η μεγάλη προτιμά το δικό της χώρο ούτως ή άλλως.

Όσον αφορά στις αρμοδιότητες, έχει ένα φυτό υπό την ευθύνη της, που πρέπει να το ποτίζει από λίγο κάθε μέρα. Όταν τελειώσει το φαγητό της, πηγαίνει το πιάτο της στην κουζίνα. Επίσης, της δίνω να πετάξει στα σκουπίδια χαρτοπετσέτες, φλούδες από μπανάνα ή ακόμη και μια πάνα και διευκρινίζω σε ποια σκουπίδια πάει το καθένα και πηγαίνει με τεράστια χαρά να τα πετάξει!

Της ζητάω να μαζεύει τα παιχνίδια της όταν τελειώνει η μέρα. Κάποιες φορές το κάνει με όρεξη, κάποιες βαριέται, κάποιες θέλει να το κάνουμε μαζί. Ακολουθώ πάντα αυτό που θέλει χωρίς να επιμείνω και στο τέλος την πιάνει πείσμα να το κάνει μόνη της ούτως ή άλλως.

Όταν μαγειρεύω και κάθεται στον πάγκο της κουζίνας, παριστάνει ότι σκουπίζει τον πάγκο. Την ενθαρρύνω να το κάνει και της δίνω πανάκι ή χαρτί κουζίνας και πάντα την επιβραβεύω ότι το έκανε πολύ καλά (καμία σχέση χαχαχα).

Γενικά την επιβραβεύω πολύ σε όσα κάνει και θέλω να παίρνει πρωτοβουλίες, όχι για να με ευχαριστήσει εμένα, αλλά επειδή θέλω να συμμετέχει στη ζωή του σπιτιού. Αν κάνει μια ζημιά, λέω πάντα "δεν πειράζει, ξέρω ότι δεν το ήθελες, έλα να το φτιάξουμε/καθαρίσουμε μαζί". Γενικά δεν με ενδιαφέρει καθόλου αν θα λερωθεί, παρότι εκείνη φαίνεται να ενοχλείται αν τα χέρια της ή τα ρούχα της λερωθούν. Προφανώς και θέλω να είναι καθαρή, αλλά όχι να έχει άγχος με αυτό.

Όταν πηγαίνουμε βόλτα, τη ρωτάω αν θέλει να πάρουμε το μωρό μαζί ή να πάμε οι δυό μας. (αν ξέρω ότι δεν μπορώ να αφήσω το μωρό δεν τη ρωτάω εννοείται). Θέλω να έχει την επιλογή, παρότι συνήθως θέλει οπωσδήποτε και την αδερφή της μαζί. Ό,τι κι αν διαλέξει, ακόμη κι αν πάμε όλες μαζί βόλτα, μετά φροντίζω να περάσουμε χρόνο μόνο οι 2 μας, γιατί το έχει ανάγκη κι ας μη το ξέρει.

Την "συμβουλεύομαι" όσον αφορά στο μωρό. Στην αρχή ήθελα να τεστάρω τις προθέσεις της, αν είναι... αγνές. Ένα παράδειγμα, "Γιατί κλαίει το μωρό; Να το βάλω στο δωμάτιό του, ή να το πάρω αγκαλιά;" και η απάντησή της είναι πάντα να το πάρουμε αγκαλιά. Θεωρώ ότι της αρέσει να συμμετέχει με αυτόν τον τρόπο, καθότι είναι πολύ μικρή για να το πάρει η ίδια αγκαλιά ας πούμε. Είμαι εγώ "τα χέρια της".

- Νεύρα και κρίσεις τάντρουμς

Δεν είμαι καθόλου τέλεια, ούτε θέλω να πω αυτό. Ίσως κάνω λάθος, ακόμη κι όταν πιστεύω ότι κάνω το σωστό. Μεταφέρω την εμπειρία μου και ίσως κάποια βρει βοήθεια σε αυτά που περιγράφω παραπάνω. Κάνω και λάθη που ξέρω ότι είναι λάθη τη στιγμή που τα κάνω, αλλά είμαι κι εγώ άνθρωπος κι έχω νεύρα και δεν κοιμάμαι καλά και όλα αυτά. Και φυσικά δεν είμαι Αγία, αλλά έχω κι εγώ δύστροπο χαρακτήρα και είμαι και οξύθυμη. Έχω βελτιωθεί πολύ με τα παιδιά, αλλά και πάλι. Μπορεί να νευριάσω πολύ. Μπορεί να βάλω και τα κλάματα όταν δυσκολευτώ. Μπορεί να φωνάξω πολύ και να μου ξεφύγει και καμιά βρισιά. Μπορεί να είμαι πιο αυστηρή σε κάτι, που μια άλλη στιγμή, για τον ίδιο λόγο, θα ήμουν τελείως χαλαρή και ελαστική. Δεν είναι όλες οι μέρες ίδιες...

Λέω ΠΑΝΤΑ συγγνώμη όταν έχω καταλάβει το λάθος μου και εξηγώ με πολύ απλά λόγια ποιο ακριβώς ήταν αυτό το λάθος. Γιατί φώναξα, γιατί νευρίασα, γιατί στεναχωρέθηκα και γιατί δεν θα έπρεπε να το κάνω. Δεν θα πάρω πίσω το δικό της λάθος, αλλά θα πάρω πίσω τη δική μου αντίδραση σε αυτό. Ναι, όταν κάνει κάτι και τη μαλώσω, έχω λόγο που τη μαλώνω, παρότι μπορεί να τη μαλώνω με τον λάθος τρόπο. Θέλω να καταλαβαίνει ότι η συγγνώμη μου, δεν σημαίνει ότι είχε δίκιο, αλλά ότι εγώ είχα λάθος τρόπο να της δείξω ότι έχει άδικο. Καταλάβατε ελπίζω.

Κάποιες φορές λοιπόν, μουλαρώνει με κάτι και αν δεν περάσει το δικό της παθαίνει εκρήξεις θυμού και υστερίας, τα λεγόμενα τάντρουμς. Τις περισσότερες φορές τα αντιμετωπίζω με ψυχραιμία, βάσει όσων έχω διαβάσει. Χαμηλώνω στο ύψος της, μιλάω ήρεμα, την αφήνω να ξεσπάσει, τη ρωτάω αν θέλει να την πάρω αγκαλιά ή να περιμένω να της περάσει. Εξηγώ χαμηλόφωνα ώστε να σταματήσει να ουρλιάζει για να ακούσει τι λέω. Της λεώ ότι καταλαβαίνω το θυμό της, αλλά... (εξηγώ αυτό που θέλω). Προσπαθώ να της αποσπάσω την προσοχή από αυτό που την ενόχλησε, κάνοντάς τη να σκεφτεί κάτι άλλο. Πχ. δεν ήθελε να γυρίσουμε σπίτι, πήρε το πατίνι και έφευγε από την αντίθετη κατεύθυνση. Ο μπαμπάς της την πήρε σηκωτή και τότε άρχισε να χτυπιέται, να ουρλιάζει και να κλαίει ασφυκτικά. Του ζήτησα να την αφήσει κάτω. Έπεσε στο πάτωμα και συνέχισε την κρίση της. Έκατσα δίπλα της, της χάιδευα την πλάτη και της έλεγα όλα τα όμορφα πράγματα που θα κάνουμε στο σπίτι. Είπε "Γιούπι!" και με ακολούθησε λίγο μετά.

"Λίγο ακόμα". Είναι η συμφωνία που σας περιέγραψα νωρίτερα. Δεν ισχύει μόνο για τον ύπνο αλλά και για τις κούνιες ή το μπάνιο κλπ. Εκείνη δεν ξέρει πόσο είναι το "λίγο ακόμα", αλλά όταν τελειώσει και το "λίγο ακόμα" που της δίνω, ξέρει ότι δεν έχει άλλο και πρέπει να υπακούσει. Πολλές φορές το "λίγο ακόμα" το δίνω a priori. Δεν θα αφήσω το παιδί να μουλιάσει στη μπανιέρα προφανώς. Της δίνω "λίγο ακόμα", ώστε όταν αυτό τελειώσει, να είναι ο σωστός χρόνος για να βγει από τη μπανιέρα της. Το πιάσατε; (Σας κλείνω το μάτι)

"Καλό παιδί": Μου έχουν πει ότι δεν πρέπει ποτέ να λες στο παιδί σου ότι είναι "κακό παιδί", έτσι σκέφτηκα, πως όταν μου έρχεται να το πω, θα λέω το αντίθετο! Όταν λοιπόν την πιάνει η κρίση θυμού, ένα από αυτά που της λέω είναι ότι ξέρω πόσο καλό παιδί είναι.

"Δεν πειράζει": Δεν ξέρω αν πρέπει να το λέω, αλλά η αλήθεια είναι ότι το κάνω. Αν σπάσει κάτι - προφανώς άθελά της- της λέω ότι δεν πειράζει. Μου βγαίνει αυθόρμητα, γιατί εγώ είχα πολύ άγχος μη λερώσω και μη σπάσω κάτι και δεν θέλω να το έχει. Γιατί να σας πω κάτι; Δεν πειράζει. Τα ρούχα είναι για να λερώνονται. Ποτήρια αγοράζεις κι άλλα. Όλα φτιάχνουν. Οι άνθρωποι όμως αν καταστραφούν, δεν φτιάχνουν. Αν η ψυχή σου λερωθεί, είναι πολύ δύσκολο να την καθαρίσεις.

- Επιβράβευση: Κάποιες φορές ζητάει κάτι επίμονα και προτιμώ να μη το δίνω για να μη γίνει απαιτητική. Φυσικά υποκύπτω άλλες τόσες, για να αποφύγω εκρήξεις σε δημόσιους χώρους και τα συναφή. Αντίστοιχα όμως, επιβραβεύω μια καλή συμπεριφορά δίνοντας κάτι που σίγουρα θα θέλει, κι ας μη το ζητήσει. Μπορεί να είναι ένα σοκολατάκι, ή μουσική, ή ένα μικρό παιχνιδάκι. Δεν το ονομάζω επιβράβευση, δεν της το λέω ότι της το δίνω "επειδή ήταν καλό παιδί". Απλά το δίνω για να συνδυάσει τις ευχάριστες εμπειρίες με ευχάριστα treats, αλλά κυρίως επειδή το νιώθω και το κάνω.

- Ανακεφαλαίωση: Το αγαπημένο μου παραμύθι είναι η ανακεφαλαίωση της ημέρας. Ένα από τα μεγαλύτερα δώρα που μου έφερε το παιδί στη ζωή μου, είναι να αναγνωρίζω πόσο συναρπαστική είναι η κάθε ημέρα, μια οποιαδήποτε ημέρα. Και θέλω να της το μεταφέρω, γιατί είναι το κλειδί της ευτυχίας! Κάθε ημέρα έχει νόημα, έχει ευχάριστες στιγμές, έχει μια ιστορία! Σήμερα, πήγαμε εκεί... Κάναμε αυτό... Είδαμε αυτούς... Φάγαμε αυτό... Ακούσαμε εκείνο... Και της τα περιγράφω με πολύ ενθουσιασμό! Τα θυμάται κι εκείνη και χαίρεται που τα κάναμε! Μπορεί να πήγαμε απλά στο Σούπερ Μάρκετ... "και πετάξαμε με τη σκάλα", ή "βρήκαμε ένα μαγικό κόκκινο νόμισμα στο δρόμο", "βρήκαμε αυτό το φανταστικό γιαούρτι!". Μπορεί απλά, να πλύναμε το αυτοκίνητο, ή να έβρεχε, να συναντήσαμε ένα ζωάκι ή να βρήκαμε μια νέα παιδική χαρά, να γνωρίσαμε ένα καινούργιο πρόσωπο, που πιθανόν να μη συναντήσουμε ποτέ ξανά, ή να πετάξαμε μαζί την ανακύκλωση. Είναι όλα συναρπαστικά στον κόσμο των παιδιών, κι αυτό είναι το πιο υπέροχο όταν είσαι γονιός... να βλέπεις τον κόσμο μέσα από τα μάτια τους και εξηγώντας αυτά που βλέπετε να γίνεσαι πιο ενθουσιώδης. Άλλωστε, διδάσκωντας μαθαίνουμε καλύτερα...