Η θέα από εδώ πάνω, στο Νεπάλ

Ο τίτλος σας ξεγέλασε, είμαι ακόμη στην Ελλάδα. Όμως σας έχω μιλήσει, κάπου το 2018, για το «Έβερεστ της φιλίας» και ήρθα να δώσω ένα σίκουελ, διότι όλο για τα παιδιά μου σας μιλάω εδώ πέρα. Επιστρέφοντας το θέμα της φιλίας, βρήκα λίγο χρόνο να αναλογιστώ, πως μοιάζει η φιλία από ψηλά, τώρα που όλες - ή σχεδόν όλες - έχουμε κάνει οικογένεια και όσο να πεις, μεγαλώσαμε κι αλλάξαμε.

Οι μεσοβδόμαδες συναντήσεις είναι υπό εξαφάνιση, τα νυχτοπατήματα σπάνια. Οι συναντήσεις μας γίνονται συνήθως παρουσία των συζύγων μας, κι ενώ στα πόδια, στα χέρια, στην πλάτη και πάνω στο κεφάλι μας ακόμα, κρέμονται παιδιά όλων των ηλικιών. Συνήθως δε, πεινασμένα παιδιά.

Οι αναλύσεις επί αναλύσεων ανούσιων ή και σημαντικών ζητημάτων έχουν τελειώσει. Μπαίνουμε κατευθείαν στο θέμα και προσπαθούμε να εξηγήσουμε με μια ανάσα κι αν προλάβουμε να τα πούμε κι αν προλάβει η άλλη να το ακούσει. Βασικά, μπορεί να συναντιόμαστε αλλά όταν χωριζόμαστε νιώθουμε ότι δεν είπαμε τίποτα. Αφού τον περισσότερο χρόνο προσπαθούσαμε να ταΐσουμε, να αλλάξουμε πάνες, ή αν βρίσκαμε λίγη ησυχία, προτιμούσαμε να κοιτάζουμε μαζί το ταβάνι μέσα στη σαγηνευτική σιωπή!

Όταν καταφέρουμε να πιάσουμε κουβέντα για κάτι, αυτό συνήθως θα αφορά τα παιδιά. Δεν το λέω με παράπονο, σας περιγράφω εντελώς αντικειμενικά την κατάσταση, μέσα στην οποία νιώθω παρ’όλα αυτά, τη σιγουριά ότι η δύναμη της φιλίας δεν επηρεάζεται. Είναι απλώς μια φάση που περνάμε, που λίγο έχουμε χάσει τον εαυτό μας, ο καθένας τραβάει το δικό του ζόρι και κάποια ζόρια είναι κοινά. Τα στάδια ανάπτυξης, η κούραση, οι ρουτίνες, οι ιώσεις και η απέραντη ευγνωμοσύνη και αγάπη που νιώθουμε χάρη στα μικρά μας πλασματάκια, είναι αυτά που μοιραζόμαστε σε μια αέναη λούπα. Στέλνουμε φωτογραφίες από τα κατορθώματα των παιδιών μας - ή και σέλφι διόλου επιτηδευμένες για να γκρινιάξουμε στις φίλες μας για τους μαύρους κύκλους, τη ρυτίδα ή το κατσιασμένο μας μαλλί. Στις άλλες φαινόμαστε πάντα μια χαρά, ή έτσι μας λένε. Γελάμε. Η στιγμή γίνεται κάπως καλύτερη, ακόμη κι αν δεν πιστεύουμε ότι το εννοούν.

Κάποιες φορές, είναι σαν να είμαστε αστροναύτες. Η μια χοροπηδάει στη σελήνη, η άλλη νιώθει εγκλωβισμένη στο διαστημόπλοιο και η τρίτη βαριέται στον διαστημικό σταθμό. Χωροταξικά είμαστε η κάθε μία στον δικό της μικρόκοσμο, αλλά μπορούμε να μιλήσουμε και να ακούσουμε η μια την άλλη, να περιγράψουμε τι βλέπουμε γύρω μας και πως αισθανόμαστε, σε πραγματικό χρόνο… χάρη στην τεχνολογία. Τα ηχητικά μηνύματα βολεύουν γιατί δίνουν την αίσθηση της παρουσίας χωρίς να πρέπει να απαντήσεις άμεσα, όπως σε ένα τηλεφώνημα. Άλλωστε, σύμφωνα με τον 3ο θεμελιώδη νόμο της Μαμαδοδυναμικής όταν μια μητέρα μιλάει στο τηλέφωνο το παιδί της θα βρυχάται σαν τυραννόσαυρος.

Τα γραπτά μηνύματα στις ομαδικές είναι εξίσου καλοδεχούμενα. Μέσα στην άγρια νύχτα, ή ακόμη στη χαραυγή, θα πιάσουμε συζήτηση με μηνύματα για όσα μας απασχολούν. Μεταξύ αϋπνίας, θηλασμών και άλλων λόγων που μας κρατούν ξύπνιες αυτές τις αλλόκοτες ώρες, θα στείλουμε στο ομαδικό, αναζητώντας κάποια που είναι επίσης ξύπνια και πράγματι, και θα τη βρούμε. Τις περισσότερες φορές, κάποια θα αποκοιμηθεί στα μισά της συζήτησης και θα τη συνεχίσει το πρωί. Και πάλι κάποια θα βρεθεί πάλι να απαντήσει. Η επικοινωνία μας είναι χαώδης και άχρονη, χωρίς αρχή – μέση και τέλος κι έτσι, είναι σαν να μη διακόπτεται ποτέ, σαν να είμαστε συνέχεια μαζί!

Ανταλλάσσουμε ταπεράκια. Είναι τα καινούργια "σφηνάκια". Κερνάμε η μια την άλλη από τις πίτες της πεθεράς μας. Ανταλλάζουμε συνταγές και συμβουλές, όπως θα κάναμε με τις μαμάδες και τις αδελφές μας.

Στο μεταξύ, έχουμε κουμπαριάσει όλοι με όλους λίγο πολύ, αλλά ποτέ δεν λέμε η μια την άλλη «κουμπάρα», γιατί είναι παράξενο. Βλέπουμε η μια την άλλη σαν την 15χρονη φίλη που είχαμε στο Λύκειο και μάλλον θα συνεχίσουμε να τη βλέπουμε έτσι ακόμη κι όταν οι ζάρες στο δέρμα μας θα είναι περισσότερες από όλα τα υποκαταστήματα ZARA του πλανήτη.

Είμαστε σε εκείνη τη φάση, που δεν μαλώνουμε η μια την άλλη όπως παλιά. Αν κάποια κάνει μια μπούρδα, απλώς το βουλώνουμε και ενστικτωδώς επιλέγουμε να είμαστε υποστηρικτικές, ενθαρρυντικές, αισιόδοξες όταν εκείνη δεν είναι. Αυτό νομίζω συμβαίνει, γιατί στην παρούσα φάση τα χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ. Αλλά κι επειδή μας συνέβη και κάτι άλλο... Χάσαμε στον εγωισμό μας.

... Χάσαμε τον εγωισμό μας από όταν γίναμε μητέρες κι αυτό, έφερε κι άλλες αλλαγές στο χαρακτήρα μας. Πόσο δύσκολο είναι, όταν η ίδια δεν αναγνωρίζεις τον εαυτό σου, να σε αναγνωρίζουν οι φίλοι σου. Κι όταν συμβαίνει και σε εκείνους το ίδιο, άρα είστε όλοι λίγο διαφορετικοί, να συνεχίσει η φιλία να υπάρχει!

Η θέα από το Έβερεστ της φιλίας είναι όμορφη, ακόμη κι αν κάποιες φορές από την ομίχλη που επικρατεί μέσα στο κεφάλι σου, δεν μπορείς να τη διακρίνεις. Ακόμη κι η εμπειρία της μητρότητας, θα ήταν εντελώς διαφορετική χωρίς το νοιάξιμο και τη μοιρασιά. Η φιλία είναι ένας χώρος που σου επιτρέπει να γκρινιάξεις, να ανησυχείς, να φοβάσαι, όταν για όλους τους άλλους "εσύ αντέχεις", "πρέπει να μπορέσεις" ή πρέπει οπωσδήποτε να είσαι σαν ευτυχισμένο στρούμφ 24/7. Επειδή έκανες παιδί.

.. Αν είναι 4 τη νύχτα και για τους δικούς σου λόγους είσαι ξύπνια... και έχεις κάποια φίλη που ξέρεις ότι μπορείς να στείλεις μήνυμα και να πεις οτιδήποτε, όχι κάτι επείγον... κι αν σου απαντήσει κιόλας... Είσαι ένας πλούσιος άνθρωπος. Γνώμη μου.