Ετών 31 και με κανένα ταλέντο

Long time no see φίλοι μου και στο μεταξύ, καμία έμπνευση. Και το μοναδικό ταλέντο που ενδεχομένως να είχα (να γράφω και τέτοια) χάθηκε κι αυτό κάπου στις αρχές του 2019, αλλά ας τα πάρουμε όλα από την αρχή…

Το Νοέμβριο επισκέφθηκα τη γενέτειρά μου και παράδεισο των φοιτητικών μου χρόνων, Τουλούζη. Είδα κάποιους από τους φίλους τζιτζιφιόγγους μου, πέρασα από γνώριμα μέρη, ήπια τη μπίρα που χρόνια τώρα νοσταλγούσα να ξαναγευτώ, έμεινα ακριβώς απέναντι από την εστία μου και τα λοιπά. Όταν προσγειωνώταν το αεροπλάνο έκλαψα ναι, έκλαψα από συγκίνηση. Μέχρι να βγω από το αεροδρόμιο του Blagnac ένιωθα πεταλούδες στο στομάχι, αρρυθμίες στην καρδούλα μου λες και θα συναντούσα τον μεγάλο έρωτα, λες και μόλις θα ανέπνεα ξανά τον τουλουζιάνικο αέρα θα ξαναγεννιόμουν. Αλλά τελικά ξενέρωσα.

(στη φωτογραφία η Αλεξία, Νοέμβριος 2018)

Είναι σαν να έφαγες κάποτε ένα πολύ ωραίο γλυκό, να έψαξες όλο τον κόσμο να το ξαναβρείς, να πέρασαν χρόνια, να βρέθηκες ξανά στο ίδιο μέρος, στο ίδιο ζαχαροπλαστείο, να παρήγγειλες το ίδιο ακριβώς γλυκό, αλλά είτε η συνταγή έχει αλλάξει ή χαλάσει πια, είτε απλά το είχες υπερεκτιμήσει και η ανάμνηση έμεινε πιο δυνατή από την πραγματικότητα. Δεν ξέρω αν η συνταγή του 2011 έχει χαλάσει ή απλά είχα υπερεκτιμήσει την πόλη αυτή, αλλά ο έρωτάς μου για την Τουλούζη έσβησε και έμεινε τώρα μόνο η αγάπη – που όμως οκ, ζεις και χωρίς αυτή!

Από εκεί και ύστερα καμία έμπνευση, καμία όρεξη για γράψιμο, αγρανάπαυση όπως πολλές άλλες φορές, αλλά τώρα πιστεύω ότι όντως το έχασα παιδιά. Και νομίζω ότι φταίει το ότι τελικά μεγάλωσα, όσο κι αν προσπάθησα να το αποφύγω. Έκλεισα τα 31, με τόση αδιαφορία… Θυμάμαι ότι μέχρι πέρσι, ακόμη και στα 30 που όσο να πεις, ένα χαστούκι το τρως, περίμενα τα γενέθλιά μου με ενθουσιασμό! Ξυπνούσα το πρωί και ένιωθα ότι είναι μια ξεχωριστή ημέρα! Έπαιρνα ρεπό από τη δουλειά μου! Έκανα μποτέ! Είχα διάθεση καλή, απαιτούσα από τα αγαπημένα μου πρόσωπα όλη την προσοχή τους, για αυτή την μια μοναδική, ξεχωριστή ημέρα μέσα στο χρόνο, την οποία γιόρταζα τουλάχιστον για ένα εικοσιτετράωρο.

Καμία σχέση παιδιά σας λέω, εφέτος ξύπνησα βαριεστημένη, δεν ένιωσα τίποτα, δεν νοιάστηκα καθόλου για τα χρόνια πολλά που άκουσα ή δεν άκουσα, η ημέρα μου δεν είχε τίποτα το ιδιαίτερο, εκτός ότι έσβησα δύο τούρτες στο τέλος της ημέρας εκ των οποίων η μία διαλύθηκε τελείως στο σερβρίρισμα και η άλλη δεν είχε ζάχαρη αλλά ήταν νόστιμη, αλλά κι αυτό πλέον μου φάνηκε ανούσιο, καθότι σβήνοντας για τριακοστή πρώτη φορά τα κεράκια μου, έπαψα να πιστεύω στη δύναμη των ευχών.

Ήταν μια συνηθισμένη ημέρα στη δουλειά, μια αδιάφορη Τετάρτη, που πέρασε και δεν ακούμπησε. Αυτό σημαίνει να μεγαλώνεις; Τελείωσε η μαγεία; Μήπως έπαθα «δεν πιστεύω τίποτα», αλλά «φοβάμαι τα πάντα» και «είμαι φυλακισμένη μέσα στο κεφάλι μου»; Ήρθε το τέλος; Είμαι όντως όσο γριά αισθάνομαι;

(στη φωτογραφία η Αλεξία, Μάρτιος 2019)

Επίσης να σας πω και το άλλο, σταματήστε να είστε τόσο αδιάκριτοι μαλάκες και να ρωτάτε όποια κοπέλα είναι τριάντα ετών και άνω πότε θα κάνει παιδί. Θα ήθελα τόσο πολύ να σας δείρω..!

#SORRY_NOT_SORRY και χρόνια μου καλά!