Θα σας ξηγήσω τ’ όνειρο…

Δεν έχω μελετήσει τον Φρόυντ, αλλά από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου συζητάω για όνειρα και στην περίπτωσή μου για εφιάλτες. Είμαι από αυτούς που βλέπω μόνο κακά όνειρα, αγχωτικά, ή τουλάχιστον μόνο αυτά θυμάμαι. Αυτός ήταν ο λόγος που ως παιδί δεν συμπαθούσα ιδιαίτερα τον ύπνο. Τώρα πια τον αποζητάω και αν είμαι τυχερή δεν βλέπω εφιάλτες ή δεν τους θυμάμαι. Κοιμάμαι σαν ζώο. Γι΄ αυτό.

Θυμάμαι το καλοκαίρι του 2008, σε κάποιες διακοπές με την συμφοιτήτριά μου την Τίνα, να μετράω τις ώρες και τα λεπτά που κοιμάται και να αναρωτιέμαι γιατί της αρέσει τόσο πολύ ο ύπνος – την ώρα που έπαιρνε τη μεσημεριανή της σιέστα οι συνομήλικοί μας ξεφτιλίζονταν πάνω στις μπάρες της Punda Beach. Η ώρα είχε πάει έντεκα το βράδυ όταν η Τίνα ξύπνησε με ένα «αχ… κι έβλεπα τόσο ωραίο όνειρο!». Ακατανόητο! Δεν έχω δει ποτέ καλό όνειρο και να μη θέλω να ξυπνήσω από αυτό… Αργότερα παρατήρησα ότι και ο Χάρης κάποιες φορές όταν κοιμάται χαμογελάει στον ύπνο του γλυκά. Μα τι στο καλό; Γιατί εγώ βλέπω μόνο εφιάλτες;

Φοράω διαφορετικά χρώματα παπούτσια, ή καθόλου παπούτσια… (ή παντόφλες στη δουλειά)

Στην πραγματικότητα ο κουλ εαυτός μου δεν θα πανικοβαλλόταν ποτέ για κάτι τέτοιο. Καταρχήν, αλήθεια τώρα, πόσες πιθανότητες έχεις να βάλεις δύο διαφορετικά παπούτσια; Αλλά πες ότι το έκανες... Δηλαδή και τι έγινε; Τι σόι όνειρο είναι αυτό; Θα γύριζα πίσω να τα αλλάξω, ή απλά σκασίλα μου και όποιος το παρατηρήσει σκασίλα του κι αυτουνού!

Προσπαθώ να συναντήσω κάποιον και δεν μπορώ… ή Δεν ξέρω που βρίσκομαι… Ή με κυνηγάνε…

Οκ, είμαι λίγο ψυχωτική με την ώρα και την αργοπορία, με στήνουν όλοι σε όλη μου τη ζωή, μπορώ να το αντιμετωπίσω. Στον ξύπνιο μου. Και ναι έχω κακό προσανατολισμό, αλλά τι είμαι για να χαθώ; Καρφίτσα; Δεν κατανοώ γιατί αυτά τα όνειρα είναι εφιάλτες και όχι απλά βαρετά. Τώρα αν με κυνηγάνε είναι άλλο...

Ή μου πέφτουν τα δόντια ή απλά κουνιούνται…

Τουλάχιστον έχω πολλούς φίλους οδοντιάτρους και κάπου μέσα στο όνειρο συνειδητοποιώ ότι μπορώ να βάλω εμφυτεύματα στη χειρότερη...

....ή περνάνε χιλιάδες αηδιαστικά φαγητά από μπροστά μου, ή ανεξήγητα και απειλητικά γεωμετρικά σχήματα

Αυτό συμβαίνει όταν έχω πυρετό ή δηλητηρίαση. Μόλις δω γεωμετρία ξέρω ότι ψήνομαι, δεν το χρειάζομαι το θερμόμετρο. Τόσο με αρρωσταίνουν τα μαθηματικά!

ή πέφτω από γκρεμούς, ή έχω σκοτώσει κάποιον, ή πεθαίνω, ή πεθαίνουν άλλοι – μια φορά είχα θάψει το πτώμα κάποιου.

Ντάξει κλασικό αυτό με το γκρεμό, τώρα για το θανατικό... Τι να πω παιδιά δεν ξέρω, κάπου μέσα μου έχω μια τρυφερή ψυχή που δεν θέλει να πειράξει ούτε μυρμίγκι.

Ενίοτε τρέχω στα χειρουργεία για να μην με πιάσει ο αναισθησιολόγος, αρνούμαι να γεννήσω ή γεννάω ψόφια ψάρια.

Με επηρεάζει λίγο η δουλειά μου μου φαίνεται... Τη μια έχω ξεχάσει λέει να κάνω προγεννητικό έλεγχο και έχω φτάσει να γεννήσω... Την άλλη γεννάω σκυλιά ή ψάρια... Την τρίτη γεννάω αλλά το μωρό είναι διάφανο και σιγά σιγά εξαφανίζεται.

Τις περισσότερες φορές λοιπόν, βλέπω όνειρα που μοιάζουν με θρίλερ και άλλες πιο αστυνομικό, το σίγουρο είναι ότι ποτέ δεν έχω δει ρομάντζο ή κωμωδία, ούτε καν μαύρη κωμωδία. Από τα όνειρα που θυμάμαι, το καλύτερο ήταν ένα που έκλαιγα χωρίς λόγο!

Ακόμη κι όταν δεν θυμάμαι τι έχω ονειρευτεί, ξέρω ότι είναι κάτι δυσάρεστο γιατί ξυπνάω νευριασμένη, ακόμη και εν εξάλλω. Η κακή διάθεση μπορεί να με ακολουθήσει όοοολη την ημέρα. Όταν θυμάμαι τι έχω ονειρευτεί δεν χάνω ευκαιρία να τα αφηγηθώ – και ποτέ η αφήγηση δεν είναι τόσο σκιαχτική όσο το πραγματικό όνειρο. Επίσης δεν έχω ούτε σε αυτό κάποιο ταλέντο, να βλέπω προφητικά όνειρα και οράματα.

Εκείνα τα χρόνια της νιότης – ειδικά στα μαθητικά χρόνια και σιγά σιγά άρχισε να εξασθενεί, είχα τη χαρά να ονειρεύομαι αυτά που θέλω στον ξύπνιο μου. Παρατήρησα ότι πλέον ούτε αυτό μπορώ να κάνω, το day-dreaming μας τελείωσε. Άλλο ένα σημάδι του γήρατος φίλοι μου…

Να φανταστείτε πλέον φοβάμαι μη σταματήσω εντελώς να βλέπω όνειρα, ακόμη και τα θρίλερ μου!