Η ανεξαρτησία ενός 5χρονου

Κρατάς στα χέρια σου ένα νεογέννητο και έχεις ακούσει ότι αυτή είναι η πιο δύσκολη φάση για έναν γονιό. Η φάση του νεογέννητου συνοδεύεται από ασχετοσύνη και αϋπνία, από φοβίες που δεν ήξερες ότι έχεις και από πολλή πληροφορία που ποτέ δεν είχες, αν αυτό είναι το πρώτο σου παιδί. Σε καμία περίπτωση όμως, δεν θα έλεγα ότι αυτή είναι η δυσκολότερη φάση.

Λίγο μετά, έρχεται η φαρμακερή ηλικία μεταξύ 2 και 3, όπου το παιδί πια επικοινωνεί μαζί σου τις βασικές ανάγκες του, αλλά, είτε έχει κατακτήσει το λόγο, είτε όχι, τα ερεθίσματα γίνονται πιο περίπλοκα, καθώς και τα συναισθήματα, και να μη στα πολυλογώ, θα έχεις ακούσει το «terrible 2, horrible 3», οπότε ξέρεις τι να περιμένεις. Δηλαδή δεν ξέρεις, αλλά κάπως όλοι μιλάνε για αυτό! Σου λένε ότι έρχεται ο εφιάλτης! Η ζώνη του λυκόφωτος! Ότι καλό είναι να έχεις λεξοτανίλ κάπου στο σπίτι! Θα είναι δύσκολα! Θα υπάρχει σύγχυση, τα λεγόμενα tantrum ξεσπάσματα, αναίτιο σε πρώτη ανάγνωση κλάμα. Φυσικά και είναι δύσκολο για έναν ενήλικα να μπει μέσα στο μυαλό κάποιου που μόλις βγάζει την πάνα, μόλις ανακαλύπτει τον εαυτό του, μόλις ξεκινά να μιλάει αλλά δεν μπορεί να εκφραστεί. Επομένως, η διαχείριση όλων αυτών των ξεσπασμάτων και η ασυνεννοησία, είναι αντικειμενικά, μια σκατοκατάσταση.

Μέχρι εδώ, αν και δύσκολα, κάπου τα έχεις συναντήσει, κάπου τα έχεις διαβάσει, κάποιος θα σου έχει μιλήσει για αυτό.

Φτάνοντας λίγο πριν τα 5, φαντάζεσαι ότι τα ακαταλαβίστικα βάσανά σου τελειώνουν, πλέον θα έχεις ένα παιδί με το οποίο μιλάτε την ίδια γλώσσα. Κι εδώ, έρχομαι εγώ με τα κακά μαντάτα!

Τον τελευταίο καιρό, έρχομαι αντιμέτωπη με αλλεπάλληλες συγκρούσεις. Είναι σαν το πεντάχρονο παιδί μου να αποφασίζει ότι σήμερα θα τσακώνεται μαζί μου για τα πάντα, όλη την ημέρα, χωρίς αιτία. Ξυπνάει στραβωμένη! Δεν θέλει τίποτα! Κρυώνει, αλλά δεν θέλει να ντυθεί. Δεν θέλει να την ντύσω, ούτε να ντυθεί μόνη της. Δεν δέχεται καμία πιθανή λύση στο πρόβλημά της. Αν τολμήσω να της κάνω παρατήρηση ή να χαρακτηρίσω τη συμπεριφορά της, η απάντηση είναι πάντα «όποιος το λέει, τότε αυτός είναι», «όποιος το λέει, τότε αυτός το κάνει». Αντίδραση στην αντίδραση και έχει χαθεί κάθε ίχνος λογικής. «Μην το κάνεις αυτό, θα σπάσεις το πόδι σου», για παράδειγμα. «Το σώμα μου είναι δικό μου και θα κάνω ό,τι θέλω» (ΠΑΡΤΑΑΑΑΑΑΑ).

Όλα αυτά ξεκίνησαν στα 4,5 και όσο περνάει ο καιρός δεν βλέπω να βελτιωνόμαστε, αντίθετα, οι τσακωμοί διαρκούν περισσότερη ώρα. Καθώς μέσα της σκληραίνει, αυξάνεται και η συναισθηματική αντοχή της στο να είμαστε μαλωμένες, ακόμη κι ολόκληρη ημέρα. Φυσικά, άρχισα να πιστεύω ότι τα έχω κάνει όλα λάθος, ότι έχω χάσει τα παιχνίδι, ότι μέσα της σκέφτεται ότι απλά θα με ανεχτεί για κάποια χρόνια ακόμα και μόλις γίνει ενήλικη θα με φτύσει στα μούτρα. Μήπως είναι ζωδιακό; Μήπως είναι κάποια κατάρα που μας έριξαν; Άρχισα να σκέφτομαι τρελά πράγματα, αφού καμία μαμά μέχρι τώρα δεν μου έχει αναφέρει αυτού του είδους τα προβλήματα – ή αν τα ανέφερε κάποια στιγμή, όταν ακόμη δεν με αφορούσαν, δεν έδωσα την κατάλληλη προσοχή.

Κάποια στιγμή, φλερτάρω με την ιδέα να την κάνω να με λυπηθεί. Να κρατήσω την καρδιά μου και να αρχίσω να κάνω τη Ζουμπουλία. Κάποια στιγμή, ένιωθα ότι πράγματι έχει βαρύνει η καρδιά μου. Παράλληλα έχω το τρίχρονο που με οτιδήποτε δεν του αρέσει, με απειλεί ότι θα «πάρει άλλη μαμά» - ναι, οκ, γελάς, αλλά κάποιες ημέρες είναι πολλά τα καρπούζια κάτω από τη μασχάλη και νιώθεις ένα κουρέλι.

Θυμήθηκα τότε, ότι πριν το 2ο παιδί, είχα συνήθεια να διαβάζω κάθε λογής άρθρο για τα στάδια ανάπτυξης κλπ. Με μανία μάλιστα, έψαχνα και διάβαζα τα πάντα σχετικά με τα παιδιά, αλλά κάποια στιγμή, δεν ξέρω γιατί, σταμάτησα. Θεώρησα ότι δεν χρειάζομαι οδηγίες χρήσεως ή ότι κάπου εδώ, δεν υπάρχει κάτι να εμπιστευτώ πέραν από αυτό που βλέπω, που ακούω και που αισθάνομαι. Μέχρι που ειλικρινά, άρχισα να μην αισθάνομαι καθόλου καλά. Οπότε, αποφάσισα να γυρίσω σε αυτή τη συνήθεια.

Τα περισσότερα άρθρα που θα βρεις στο διαδίκτυο για την ηλικία αυτή, μιλάνε για να ορόσημα της ηλικίας, πχ να ντύνεται μόνο του, να χρησιμοποιεί σωστά τον παρελθοντικό χρόνο, να διακρίνει τη φαντασία από την πραγματικότητα. Δεν υπάρχουν πολλές πληροφορίες για το θέμα που μας καίει, αλλά έψαξα αρκετά και ανακάλυψα ότι είναι φυσιολογικό σε αυτή την ηλικία, το πεντάχρονο παιδί μου να ανακαλύπτει την αυτονομία και να διεκδικεί την ανεξαρτησία, κάνοντας Θεό του το «ΟΧΙ». Ότι δεν θα σταματήσει την κόντρα, είτε τσακωθώ, είτε κάνω την κουφή, είτε πονάει η καρδιά μου και το δείχνω, είτε δεν πονάει και παριστάνω τη μελλοθάνατη για να σταματήσει να με πολεμάει (που καταλαβαίνουμε όλοι πόσο λάθος θα ήταν, αλλά τα παιδιά σε φέρνουν σε σημείο τρέλας ώρες-ώρες).

Σε αυτή την ηλικία επίσης, αρχίζουν να τελειοποιούν την τέχνη του… ψέματος! Μέχρι τώρα, αν πχ ένα παιδί έβαφε τον καναπέ, θα έλεγε ψέματα πως δεν το έκανε αυτό –αλλά εμείς θα καταλαβαίναμε ξεκάθαρα ότι είναι ένα ψέμα! Στα 5, τα ψέματα μπορεί να είναι περίπλοκα, πιο καλοστημένα, να εμπεριέχουν συναίσθημα, ή κάποιο άλλο στοιχείο ικανό να μπερδέψει τον ενήλικα, ώστε τελικά να μην αποκλείει την πιθανότητα της αλήθειας μέσα σε αυτό. Κουλουβάχατα φίλοι μου!

Ώρες ώρες, αισθάνομαι ότι μέσα στο σπίτι μεγαλώνω έναν εχθρό, που όμως λατρεύω. Έναν εχθρό, που με έχει – προσωρινά- ανάγκη and that’s it! Με κάνει να νιώθω ότι απλά με έχει ανάγκη όχι ότι με αγαπά – που δεν είναι αλήθεια, απλά, αμφισβητείς ακόμη και το όνομά σου όταν το παιδί σου φέρεται έτσι αλλεπάλληλες φορές μέσα στην εβδομάδα. Σκέφτεσαι, ότι ίσως τελικά αυτό το παιδί μεγαλώνοντας να μη θέλει πολλά – πολλά μαζί σου. Ότι απέτυχες! Ότι ίσως χάλασε κάτι που δεν φτιάχνει! Είναι η απελπισία σου, οι σκέψεις που δεν τολμάς να πεις ούτε στον εαυτό σου, γιατί ακούγονται γελοίες. Όταν πια κοιμηθεί και κάτσεις ψύχραιμα να σκεφτείς τι γίνεται, αντιλαμβάνεσαι ότι όλα αυτά είναι ηλιθιότητες και προφανώς το παιδί σου σε αγαπάει, απλά είναι 5 χρονών – είτε διαβάσεις στο ίντερνετ είτε όχι για τα στάδια ανάπτυξης. Αλλά να σου πω κάτι; Το βασικό είναι να ξέρεις, πως έχω διαβάσει τη σκέψη σου γιατί την έχω κάνει κι εγώ. Υπάρχει σοβαρό θέμα στην ηλικία των 5 ετών, δεν τελειώσανε όλα με τα tantrums, απλώς για κάποιο λόγο, δεν υπάρχει τόση πληροφορία γύρω από αυτό. Γιατί τελικά, κάπως πρέπει να ζήσουν και οι ψυχολόγοι!

Συμβουλή και ευχή μου, είναι να μιλάτε για τις τρελές σκέψεις σας στις άλλες μαμάδες-φίλες σας. Δεν είναι ντροπή να πεις, ότι κάποιες στιγμές νιώθεις ανίδεη, απελπισμένη, αποτυχημένη.